Indyjski gramatyk Panini podjął się jako pierwszy w dziejach systematycznego opisania języka jako pewnej całości.
W swoim dziele Osiem ksiąg Panini opisuje język (sanskryt) jako system o skończonej liczbie reguł, za pomocą których można opisać potencjalnie nieskończoną liczbę wypowiedzeń.
W Ośmiu księgach Panini zapisał prawie cztery tysiące reguł, dzięki którym opisał sanskryt w sposób kompletny. Pomimo upływu czasu do tej pory system stworzony przez Paniniego nie został odrzucony. Musimy wziąć jednak pod uwagę fakt, że system jest sprawdzany na ustalonej i skończonej liczbie tekstów. Gramatyka Paniniego to zbiór reguł, które za pomocą kombinacji skończonej liczby rdzeni mogły objąć wszystkie teksty sanskryckie.
Dodatkowo gramatyka Paniniego nie koncentruje się tylko na słowotwórstwie, wymowie i budowie zdań, ale także na znaczeniu słów. Reguły wyznaczają semantyczne role słowom w określonym kontekście językowym, które zostają połączone w bardziej złożone części. Te z kolei tworzą wypowiedzenie, które ma określone znaczenie.
Dzieło Paniniego wywarło ogromny wpływ na naukę o języku. Jego gramatyka stworzyła wiele szkół językoznawczych i językoznawców, którzy zajmowali się głównie komentowaniem i usprawnianiem dzieła mistrza.
Pomimo ogromnej popularności gramatyki w Indiach do Europy dociera ona dopiero w XIX wieku dzięki językoznawstwu porównawczemu.
